خیلی وقت است که من در وبلاگ مطلب ننوشته ام و این باعث اینرسی در نوشتن و وسواس در چه نوشتن شده است.
همانمقدار که میدانم که از چه چیزها نباید بنویسم، همانمقدار هم نمیدانم از چه چیز بنویسم! میدانم که از نگرانیم در مورد فضای کسب و کار و تولید نباید گفت؛ میدانم که از نگرانیم در مورد حذف یارانه ها نباید گفت؛ در مورد انچه در سال 88 بر من و ما و ماها گذشت نباید گفت؛ هدر رفتن سرمایه، پول، کار دولتی، مخابرات خصوصی، تورم، بیکاری، نامردی، شکایت، ...
نباید گفت. آیا هر لحظه که بزرگ میشویم، این مجموعه نانوشتتنیها بزرگتر میشود؟
آسمان آبیست!
-مهدی
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
۱ نظر:
متاسفانه خودسانسوری یک عادت اجباری شده در بین ماها! این ما شاید ایرانیها باشد یا مایی با این فرهنگ که هر حرفی که میزنیم باید از همه جنبه ای بسنجیم که ریسکی نداشته باشد، فلانی اینجوری برداشت نکند!
میتوان فقط از دو مورد نوشت و دیگر هیچی ننوشت، میتوان از دزدی از مردم نوشت و از بی احترامی به حق آنها..
فقط آسمان آبیست!
ارسال یک نظر